Stichting Grothe, restauratie portret Beatrix Verwey

In 2020 hebben mijn broer Chris en ik Stichting Grothe opgericht. We hebben een prachtige collectie familieportretten in de stichting ondergebracht die zo ver teruggaan als de 17e eeuw. Niet heel gebruikelijk voor twee dertigers om zo’n stichting op te richten. Dus hoe kwam het dat twee relatief jonge honden hiertoe kwamen?

Ons verhaal begint in 2014. Het was november en de familie werd bijeengeroepen. Het ging niet goed met onze lieve Omama, A.M. Grothe, en we moesten ons voorbereiden om afscheid te nemen. Vanuit alle hoeken van Nederland kwamen we, ik kwam vanuit Engeland waar ik mijn minor deed. Nog net op tijd. Een dag na aankomst overleed ze.

Er zijn geen woorden genoeg om te beschrijven wat ze voor ons betekende. Wij waren haar grote trots. Haar liefde, haar leven. En dat merkten we. We kwamen dan ook graag en regelmatig in Apeldoorn, waar ze 60 jaar woonde. In een groot, vrijstaand wit huis aan de rand van de bossen als uit een kinderboek. Daar renden we rond, speelden we, gingen we op ontdekkingstocht naar alle schatten die zich in het huis bevonden. Boeken, een zolder vol ouderwetse reiskisten, de koekoeksklok op de gang. Maar vooral de portretten… Portretten in het trapgat, in de zitkamer, in de eetkamer. Ze hingen overal in het huis. Maar wie waren toch die gek geklede mensen die daar hingen?

We fantaseerden over hun levens. Over de dames in blauw en rood fluweel met een hondje. De heren met krullende pruiken. De man met de zweep leunend op een helm. Gehuld in gouden, rijk gedecoreerde lijsten met familiewapens. En stiekem lachten we om het meisje in het roze waar een gat in het doek zat, omdat daar ooit een stoelpoot doorheen was gegaan met een verhuizing.

Dus toen de tranen gedroogd waren en de lucht weer klaarde, waren wij stomverbaasd erachter te komen dat die portretten door de Franse schoonzus van Omama naar Christie’s gebracht waren om te veilen. Snel startten we een rondvraag en kwamen we erachter. Toen Omama’s broer jaren geleden naar Frankrijk vertrok, had hij de portretten in Nederland laten hangen. Hij was er niet in geïnteresseerd. Wél was hij de rechtmatige eigenaar, omdat de portretten traditiegetrouw via de mannelijke lijn waren overgeërfd. Dus toen hij overleed in 1987, werd het eigenaarschap overgedragen aan zijn vrouw. Maar ook zij was niet geïnteresseerd en wilde ze veilen.

Dat konden wij natuurlijk niet laten gebeuren. Dus Chris en ik gingen op onderzoek uit. Hoe kunnen we deze stukken, die voor ons onlosmakelijk verbonden zijn met Omama, in de familie houden? De oplossing lag in het oprichten van een stichting. Een stichting waarin alle portretten ondergebracht konden worden, zodat er in de toekomst zich nooit meer zo’n situatie voor zou doen. Een stichting die we naar onze Omama konden vernoemen. Stichting Grothe.

Onze volgende stap was dus om onze Franse oudtante over te halen de portretten aan de stichting te verkopen en níet te laten veilen. Na vele brieven en zelfs bezoeken in Frankrijk was het in 2020 eindelijk zo ver. We stortten onze erfenis op de bankrekening van de stichting en kochten de portretten. Eindelijk, we hadden ze gered van de veiling. Maar eenmaal in ons bezit zagen we dat de portretten toe waren aan een grondige renovatie. En dat is waar het Familiefonds Hurgronje redding bood.

Nadat wij onze erfenis in het kopen van de portretten hadden gestoken, hadden we geen financiële middelen meer om ze te laten restaureren. Dus deden we een subsidieaanvraag bij het Familiefonds. En dankzij die schenking konden wij het eerste portret prachtig laten restaureren, waarvan de foto’s hier te zien zijn. Een prachtig resultaat en een restauratie die we nooit hadden kunnen doen zonder de hulp van het Familiefonds, waar onze bijzonder grote dank naar uit gaat.

En drie keer raden welk portret als eerste werd gerestaureerd? Juist, het meisje in het roze waar de stoelpoot doorheen was gegaan.

Stichting Grothe
Christiaan van Bree
Belle van Bree

Over het portret
Afgebeeld ziet u Beatrix Verwey, getrouwd met Jacobus Woertman. Het portret is vererfd via haar zuster Elisabeth Verwey, gehuwd met Ds. Martinus van Doelen; vererving van Doelen > Lothen van Doelen > Grothe > Grothe van Schellach; coll. Mr. J.A. Grothe van Schellach.
Kunstenaar: Tibout Regters
Datering: 1730 – 1741.